ลีลาศจัดได้ว่าเป็นกีฬาประเภทหนึ่งที่ค่อนข้างได้รับความนิยมอย่างมากในปัจจุบัน ด้วยการที่ภาพลักษณ์ของกีฬาประเภทนี้ในอดีตส่วนใหญ่จะเน้นไปในเรื่องของการผ่อนคลายของคนรวยมากกว่าการเป็นกีฬา ทว่าเมื่อมันถูกทำให้เห็นว่าทุกคนสามารถเล่นให้เป็นกีฬาได้จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีคนให้ความสนใจเพิ่มมากขึ้น
ประวัติความเป็นมาของลีลาศ
จริงๆ แล้วประวัติของกีฬาลีลาศก็มีที่มาอยู่ด้วยกันค่อนข้างหลากหลาย เนื่องจากมันคือเทคนิคการเต้นของแต่ละท้องถิ่นที่ค่อยๆ ถูกรวมประสานกันจนเกิดเป็นกีฬาชนิดนี้ หลักๆ จึงสามารถแบ่งยุคของกีฬาลีลาศได้เป็น 2 ช่วงใหญ่ๆ คือ ยุคสมัยเก่า และ ยุคสมัยใหม่
ยุคสมัยเก่า
การเต้นรำเริ่มมีการบันทึกไว้ในหน้าประวัติศาสตร์อย่างจริงจังกับการเต้นที่มีแบบแผนในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 17 หลังจากได้มีการก่อตั้งราชบัณฑิตสภาการดนตรีและการเต้นรำโดยพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 เหล่าสมาชิกของราชบัณฑิตสภาฯ ก็ได้มีการกำหนดตำแหน่งเรื่องการวางเท้าทั้ง 5 ก้าว ที่เรียกว่าการเต้นรำแบบ แซงปาส นอกจากนี้ก็ได้มีการกำหนดกฎระเบียบที่เคร่งครัดของการเต้นรำในทุกๆ ประเภทขึ้นในช่วงเวลาที่ยุคของการเต้นรำเฟื่องฟูแบบสุดๆ การเต้นรำแบบมินูเอ และกาว็อตเต้คือการเต้นรำที่ได้รับความนิยมในยุคนั้น โดยมินูเอคือการเต้นรำพื้นเมืองชนิดหนึ่งได้เข้ามายังกรุงปารีสเมื่อ ค.ศ. 1650 ซึ่งต่อมาพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ก็ได้มีการนำเอามาใช้เต้นรำ
ยุคสมัยใหม่
ในยุคนี้ประวัติเริ่มต้นมาตั้งแต่ ค.ศ. 1812 เมื่อเริ่มมีการเต้นรำแบบใหม่คือการจับมือพร้อมกับการโอบเอวคู่เต้นพร้อมๆ กับการใช้ดนตรีในจังหวะวอลทซ์ ทว่ากลับถูกต่อต้านอย่างรุนแรงจากลุ่มศาสนจักรโดยเฉพาะผู้ที่ปกครอง แต่สุดท้ายสังคมก็ให้การยอมรับการเต้นในรูปแบบนี้ เมื่อจักรพรรดิอเล็กซานเดอร์แห่งรัสเซียได้เต้นจังหวะวอลทซ์ที่อัลแมค ส่วนในสหรัฐฯ ตอนปี 1960 ได้มีการเต้นจังหวะใหม่ๆ เกิดขึ้นจากพวกนิโกร เรียกว่า จังหวะทวิสต์ และ ฮัสเซิ่ล ซึ่งค่อนข้างได้รับความนิยมอย่างมากไปทั่วโลกอีก 10 ปีให้หลังจึงเกิดจังหวะดิสโก้ จากนั้นก็เกิดจังหวะใหม่ๆ เรื่อยมาจนกลายเป็นลีลาศอย่างที่เราเห็นในปัจจุบันนี้
ประเภทการเต้นลีลาศ
- ประเภทบอลรูม – เน้นเป็นการเต้นที่อ่อนโยน ลำตัวตรง ไม่ส่ายสะโพกไปมา ประกอบไปด้วย วอลทซ์, แทงโก้, สโลว์ฟ็อกซ์ทรอท, ควิกวอลทซ์ และควิกสเตป
- ประเภทละตินอเมริกัน – เน้นเรื่องการเคลื่อนไหว แทบทุกส่วนของร่างกาย ประกอบไปด้วย ช่า ช่า ช่า, แซมบ้า, คิวบันรุมบ้า, พาโซโดเปล และไจฟว์
- ประเภทอื่นๆ – ก็คือจังหวะไม่ช้าไม่เร็ว ซึ่งในไทยนิยมมากๆ ประกอบไปด้วย บิกิน, รุมบ้า, ตะลุง และ กัวราช่า