เมื่อกล่าวถึงการเต้นก็คงจะเข้าใจกันว่าเป็นการขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวร่างกายตามจังหวะเพลง ทั้งเพลงเร็วและเพลงช้า โดยทั่วไปแล้วการเต้นอาจจะแบ่งเป็นประเภทใหญ่ ๆ ก็คือ เต้นในแบบคลาสสิค เช่น บัลเล่ย์ ลีลาสเป็นต้น และการเต้นที่เป็นแบบร่วมสมัย เช่น ฮิบฮ็อบ ป๊อปปิ้น ป็อบแดนซ์ สตรีทแจ๊ส โควเวอร์แดนซ์ และการเต้นที่เรียกกันว่า B-Boy
การเต้นในลักษณะที่เรียกว่า B-Boy อาจจะเป็นการเต้นที่คนทั่วไปเริ่มได้ยินกันมากขึ้น หลายคนอาจจะคิดว่าเป็นการเต้นในรูปแบบใหม่ ๆ ที่เพิ่งค้นคิดและนิยมกัน แต่ในความจริงแล้วการเต้นแบบ B-Boy เป็นรูปแบบการเต้นที่นำมาจากการเต้นในช่วงเริ่มต้นคือยุค 70 และมาโด่งดังเป็นที่รู้จักและเป็นที่นิยมกันไปทั่วโลกอย่างแท้จริงในช่วงยุค 80 ที่เรียกกันว่า เบรคแด๊นซ์ นั่นเอง โดยที่ความดังนั้นส่วนหนึ่งและเป็นสาเหตุหลักที่คนทั่วโลกรู้จักเบรคแดนซ์และได้รับความนิยมไปทั่วก็มาจากภาพยนตร์เรื่อง แฟลชแด๊นซ์ ในปี ค.ศ. 1983 เมื่อหลังวัยรุ่นเรื่องนี้ออกฉายไปทั่ว เป็นความแปลกใหม่ที่คนทั่วโลกยังไม่เคยรู้จักการเต้นชนิดนี้มาก่อน หลังจากนั้นด้วยความดังของการเต้นเบรคแดนซ์ทำให้เกิดมีภาพยนตร์ที่เกี่ยวกับการเต้นเบรคแดนซ์ออกมาฉายอีกมากมาย อาทิเช่น ไวด์ สไตล์ บีทสตรีท เบรคกิ้งค์ ภาค 1 และ2 เป็นต้น
เดิมทีแล้วการเต้นในรูปแบบเบรคแด๊นซ์จะมีเอกลักษณ์อย่างหนึ่งคือ เป็นการเต้นในลักษณะสตรีทแดนซ์คือ นิยมเต้นกันตามสถานที่ที่ไม่ใช่สถานที่เฉพาะ เป็นสถานที่ทั่ว ๆ ไปที่ไหนก็ได้ และใช้ในการเต้นดวลหรือแข่งกันด้วย ที่มาของคำว่า B-Boy และB-Girl มาจากดีเจคนหนึ่งที่บัญญัติศัพท์ขึ้น เขาชื่อว่า คูล เฮิร์ก เขานำเอาความสนใจของนักฟังเพลงที่ฟังเพลงที่เขาเปิดและนำไปเต้น โดยเรียกวิธีเต้นแบบนี้ว่า บีท-บอย และกลายมาเป็น B-Boy เป็นการเต้นที่มีรากฐานมาจากวัฒนธรรมวัยรุ่นผิวดำและละตินอเมริกา องค์ประกอบของการเต้น B-Boy มี 4 อย่างก็คือ Toprock เปฌ็นการเต้นแบบยืนเขย่าและโยก downrock หรือก็คือ Footwork เป็นการเต้นโดยเคลื่อนไหวด้วยขาและเท้า Freeze เป็นการหยุดตามจังหวะและมีการโพสท่าทางทั้งธรรมดาและท่าผาดโผน และ powermove คืการใช้พลังและแรงเหวี่ยงของร่างกายให้เกิดการเคลื่อนไหวที่ต้องการ ในการเต้น B-Boy เอกลักษณ์อีกอย่างคือดสียงเพลงที่ใช้ในการเต้น มักจะมีลักษณะเป็นการนำเอาเพลงมามิกซ์ให้เกิดจังหวะหรือความแปลกใหม่ไปจากเพลงต้นฉบับ เกิดจังหวะที่เร้าใจและน่าสนใจ